Over kittens, middeleeuws Erice, molentjes en gemakzucht
De buren twee huizen verderop hebben 4 katten en eentje daarvan heeft 5 kittens in allerlei kleuren. Zó schattig. We hadden er gisteren al kennis mee gemaakt, maar ons was verteld dat we ze niet mochten voeren of binnenlaten en dat snappen we, dat doen we dus niet. Maar vanochtend zaten papa en mama hoopvol voor de deur naar binnen te kijken. En dus heb ik het spul (buiten) maar eens uitgebreid geaaid en moeders - die zo mager als een lat is - een plakje ham gevoerd. 😇
Voor vandaag stond een bezoek aan Erice op ons programma. Erice is een prachtig middeleeuws vestingstadje met een rijke geschiedenis. Het stadje ligt op een heuveltop (een enorme puist in het landschap) op een hoogte van 751m vlakbij Trapani en is van daaruit per kabelbaan bereikbaar. Vanaf Erice heb je een spectaculair uitzicht over Trapani en de Egadische eilanden direct voor de kust, maar dan moet het natuurlijk wel helder weer zijn en dat was het niet echt. Wel lekker, een graadje of 21 en dat is prima voor zo’n uitstapje. Dus hup, naar de kabelbaan gereden waar je voor het luttele bedrag van €1,50 drie uur kunt parkeren en de kabelbaan je voor €9 naar boven en weer naar beneden brengt. Een schijntje, want te voet omhoog, wat sommige enthousiastelingen doen, daar moet ik echt niet aan denken! 😳
Eenmaal in het stadje was het vooral belangrijk om naar de grond te kijken waar je je voeten neerzet. Helaas had ik (beetje dom) slippers aan die geen partij waren voor het - overigens fraaie - Middeleeuwse plaveisel. En als je dan ook nog constant met een fotografisch oog rondkijkt, moet je oppassen dat je niet onderuitgaat. Wel erg toeristisch, Erice. Maar ja, welk schattig, fotogeniek Middeleeuws stadje is dat nou tegenwoordig niet? Wij vonden het de moeite van een bezoekje meer dan waard.
Terug gereden naar Marsala, via de kust omdat we de salinas, de zoutpannen wilden bekijken. Je ziet ze overal liggen; grote hopen bruin-grijzig zout. Het leukst zijn echter de molentjes die overal in het landschap staan. We weten niet of ze daadwerkelijk nog worden gebruikt om zeewater in de bassins te pompen. Veel molentjes zijn inmiddels vervallen, maar er zijn nog een aantal prachtige exemplaren te bewonderen.
Na een korte stop omdat er een grote kudde schapen of geiten (dat weten we niet zeker) de weg over moest steken, terug naar ons tijdelijke onderkomen. Ik dacht overigens dat ons huis vlakbij het strand lag. Dat klopt op zich, alleen is er van strand geen sprake. Er liggen grote hopen prut, het lijkt wel gedroogd riet of zeewier. Van ‘strand’ is geen sprake en blijkbaar wordt er ook helemaal niets opgeruimd. Dat is ons overigens al eerder opgevallen; de rotzooi op veel plekken. Als je hier een oude matras of voor mijn part een wc-pot hebt, dan gooi je het spul in de auto, ga je een stukje rijden en dump je het op de eerste de beste parkeerplek langs de weg. Met vuilniszakken idem dito. Ik heb me er gisteren al over verbaasd en vandaag weer. Je hebt hier prachtige wegbermen vol schitterende bloemen met daartussen vuilniszakken, oude schoenen, plastic flessen en ga zo maar door. In Nederland zouden al die prachtige bloemen overigens efficiënt worden afgemaaid; ook niet echt goed.
Maar ja, ik ga me er verder niet druk over maken. Het was weer een prima dag zo. Tijd voor een wijntje 😊
