Dag 10 en 11: Geen elanden, wel de grootste lichtshow ooit

1 maart 2019 - Oslo, Noorwegen

Op dag 10 vertrokken we uit Andenes en gingen terug naar het grootse eiland van de archipel én van Noorwegen: Hinnøya. Het dorp Lødingen was onze eindbestemming vandaag. Over de trip van pakweg 175 km valt niet zo heel veel te vertellen, afgezien van het feit dat het bij tijd en wijle hoosde (wat overigens weer hele mooie regenbogen opleverde en dat we meerdere keren rendieren hebben gespot onderweg die allemaal heel graag op de foto wilden.

De reis ging voorspoedig en dus hebben we onderweg contact gezocht met de eigenaar van the Old Seaview house omdat we feitelijk een paar uur te vroeg waren. We kregen daarom de tip om aan de overkant van de straat dan maar even koffie te drinken blablabla (allemaal niet zo vreselijk interessant).

Geir, de eigenaar bleek een alleraardigste man met een gebreide trui met een eland erop. Waarop wij vroegen of die beesten misschien ook ergens in de buurt op te sporen waren. Volgens hem hoefde je daarvoor weinig speurwerk te verrichten want ze kwamen bijna elke dag tegen de avondschemering naar het dorp en liepen dan gewoon tussen de huizen door (!) Let wel, een eland is zo groot als een paard! Hij zou ons een sms’je sturen als ze werden gespot. Wij hebben dus de rest van de middag in de startblokken gestaan voor een elandavontuur, maar we denken dat ze gewoon geen zin hadden vandaag en dus hebben we bij de plaatselijke supermarkt verse zalmmoten en ander lekker eten gescoord en het voor gezien gehouden (borrels en zo). Nog wel af en toe uit ons grote raam op het noorden naar buiten gekeken want de KP-index (de norm voor noorderlicht) was hoog. Maar met 99% bewolking hoef je van een hoge KP-index niks te verwachten. We hebben geslapen als rozen.

Op dag 11, onze laatste dag hier, was het prachtig weer en dus besloten we naar het zuiden te rijden want die regio van het eiland is berucht vanwege - jawel, we hadden het nog niet helemaal opgegeven - de grote aantallen rendieren én elanden. De route was prachtig, het weer eveneens en we hebben weer heel veel fotostops gemaakt. Tegen het eind van de middag teruggereden maar - je voelt hem al aankomen - géén eland te bekennen. Wel koeien, paarden, schapen en een flinke groep rendieren.

Gaandeweg de dag loste alle bewolking op en dat zorgde ervoor dat wij de elanden allang vergeten waren tegen de tijd dat we weer in Lødingen waren. De KP-index was hoog, de hemel onbewolkt en als er nog een kans zou komen om het noorderlicht te bewonderen, dan moest dat vanavond zijn. Tegen een uur of 7 zou het feest mogelijk -want niks is zeker- beginnen en dus zijn we tijdig voor een snelle maaltijd naar het plaatselijke restaurant ‘Mama Rosa’ gegaan en hebben we lekker gegeten, hoewel ik - en het was nog niet eens donker - op hete kolen zat. 

Terug in ons huis alle batterijen van de camera gecontroleerd, de camera alvast helemaal in- en scherpgesteld, ons thermo-ondergoed aangetrokken. Alles 10 keer gecheckt en gecontroleerd en vervolgens een testfoto gemaakt. Een camera ziet noorderlicht namelijk veel eerder dan dat je het met het blote oog ziet. Op testfoto 4 was een duidelijke lichtgroene band te zien en dus vertrokken we snel naar een plek bij de haven die we eerder die dag al hadden bezocht.

En toen gebeurde het: de eerste groene ‘vlam’ verscheen boven de horizon in het noorden, werd snel groter en liep vervolgens helemaal door naar het zuiden. Naast de eerste streep kwam een tweede en toen een derde en voor we er goed erg in hadden was de hele hemel gevuld met dansende groene strepen en vlekken. De camera stond klaar en ik heb naar hartenlust op het knopje gedrukt. Na een half uurtje werd het minder maar we hadden al prachtige opnames gemaakt. Giel ging even opwarmen in de auto en ik MOEST gewoon even roken. Hoewel het licht nooit helemaal weg was, was er wel een duidelijke pauze. 

En toen ging het pas helemaal los. Groene banden door de hele lucht, banden die steeds breder werden met roze, wit en paars aan de onderkant. Recht boven ons hoofd explodeerden die gekleurde banden. Het licht pulseerde, danste en was overal rondom en boven ons. Je wist gewoon niet welke kant je op moest kijken. Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die dit nog nooit heeft gezien en het was overdonderend, spectaculair en in één woord wonderschoon!

Bij zoveel moois hield ik het niet meer droog. Ik was al blij met het noorderlicht van vorige week maar dit was keer factor 10 en ik besefte dat we het geluk hadden een echte magnetische storm mee te maken. Ik heb honderden foto’s gemaakt die ik allemaal nog moet uitzoeken na thuiskomst. Ik heb er al een aantal op facebook gedeeld en die doe ik ook bij dit verslag, maar er volgen er absoluut meer. Tegen negenen was het grotendeels over. Er was overigens nog steeds vaag lichtgroen in de lucht te zien, maar geen lichtshow meer. We waren tot op het bot verkleumd - wat we er graag voor over hadden overigens, maar waren blij met onze warme Toyota op spijkerbandjes.

Thuisgekomen met veel ohh’s en ahh’s de foto’s bekeken, een stevige borrel genomen, de koffers ingepakt, want het was onze laatste avond, en gaan slapen. Wat een avontuur, deze vakantie!

Foto’s

4 Reacties

  1. Karin:
    1 maart 2019
    Wat een superfoto's, Jannie!
  2. Jannie de Graaf:
    1 maart 2019
    Ja mooi hè, ik ga de vlinders op kantoor maar eens vervangen denk ik 😊
  3. Ton van Bakel:
    4 maart 2019
    Mooi avontuur geweest, leuk om te lezen en de foto's waren prachtig!
  4. Jannie de Graaf:
    5 maart 2019
    Dankjewel Ton, ik heb met veel plezier geschreven én gefotografeerd :)