Dag 10, en 11: over fotograferen, lekker eten en reizen
Onze tweede dag op Panarea was er eentje van foto's maken en een beetje rondhangen. Wat is het hier fotogeniek! Tegelijkertijd zijn twee dagen op de piepkleine eilandje van amper 2 vierkante kilometer voldoende. Het is feitelijk niet meer dan een grote rots in zee met een klein dorpje en wat verspreid liggende villa's. Er wonen ongeveer 300 mensen op Panarea. In de zomer zijn dat er een veelvoud hiervan en is het hier schreeuwend duur. Panarea is er voor de Italiaanse jetset en ook internationaal bekende mensen worden er regelmatig gespot heb ik ergens gelezen. Denk hierbij aan Oprah Winfrey of Brad Pitt. We zijn ze echter niet tegengekomen hahaha, er waren slechts een handjevol toeristen en de uitgaansgelegenheden en clubs zijn begin mei allemaal nog dicht: heerlijk!
Op het terras van ons huisje hoog in de heuvels gebeurt helemaal niets. Totale rust die alleen wordt 'verstoord' door het gekraai van een paar hanen een stuk lager. Tja en als je dan 's morgens wakker wordt en je wilt ontbijten, moet je eerst het steile pad af naar het dorpje. Gelukkig zijn daar wel een paar bars open en dubbele espresso's en zoetje broodjes gaan er dan prima in. Je blijft vervolgens een tijdje hangen, maakt een praatje met een local en struint het dorpje af op zoek naar mooie plekjes. Die zijn er genoeg en er zijn dan ook heel wat foto's gemaakt. Om vervolgens het steile pad naar boven weer te nemen en de rest van de middag helemaal niets te doen behalve naar de Stromboli kijken die af en toe een pluimpje rook produceert.
Totdat we 's avonds trek kregen. Ons buitenkeukentje stelt helemaal niets voor. Daarom eerst even via Google maps gekeken of en waar nog een goed restaurant zat. We vonden een steakhouse, dus hup, de stevige schoenen aan en weer naar beneden. We vonden geen steakhouse maar wel de plaatselijke slager. Dan maar even achterom kijken waar iemand vanaf een balkon vroeg of we misschien eten wilden. Bleek het steakhouse pas in het seizoen open te gaan, maar we konden wel boven eten. Een menukaart had geen zin, want het meeste wat erop staat was er toch niet. Wij zeiden dat we graag steak wilden. Nou dat kon; ze werden ter plekke voor ons afgesneden. Of ik nog even de steaks wilde controleren of die goed waren en dat waren ze. Feitelijk veel te groot... Vervolgens kregen we bruschetta's al pomodoro, een goddelijk stuk vlees, frietjes en een salade met de lekkerste balsamico azijn die ik ooit heb geproefd!
Eenmaal weer boven hebben we nog lang buiten gezeten en van de sterrenhemel genoten. Voor de Melkweg was het op dat moment nog te vroeg; daar zijn we 's nachts om half drie nog even speciaal voor opgestaan. Wat een pracht!
De volgende ochtend voor de laatste keer het pad naar beneden genomen. Dat viel nog niet mee met bagage. En als er dan ook nog een zwarte slang van bijna twee meter op het pad ligt! Ik kon er nog net een fotootje van maken met mijn telefoon. Hij was banger voor ons dan wij voor hem en verdween onder een steen.
We hebben bij de haven op een terrasje gezeten en gewacht totdat de boot kwam. Voordat we weer terugkwamen in Milazzo hebben we eerst nog een stel andere eilanden aangedaan (Salina, Lipari en Vulcano). Eenmaal in Milazzo was een telefoontje genoeg om binnen een paar minuten te worden opgepikt en naar de garage te worden gebracht. We zijn daarna naar Cefalù gereden waar we de laatste paar dagen van onze vakantie blijven voordat we zaterdag vertrekken vanuit Palermo. Morgen gaan we het achterland van Cefalù verkennen.
