Op edelstenenjacht in de amethystmijn bij Luosto

5 augustus 2017 - Salla, Finland

Het lag niet direct op onze route, Luosto. Maar vanaf het eerste moment dat ik over de amethystmijn las, wilde ik er naartoe. Dus vertrokken we vanochtend voor een 150 km lange trip naar de 'Lampivaaran ametistikaivos' om ons geluk te beproeven. De mijn ligt in een prachtig nationaal park en de rit er naartoe was geen straf. Veel rendieren gezien onderweg; zo enthousiast als we een paar dagen geleden waren toen we 'ons' eerste rendier spotten, zo 'gewoon' is het nu inmiddels geworden. Wel kwamen we vandaag een heel mooi spierwit exemplaar tegen en die moest natuurlijk worden vastgelegd. 

Bij de parkeerplaats van de mijn aangekomen, moest er eerst nog 2,5 km stevig worden gewandeld. Geen probleem natuurlijk, ware het niet dat de zool van mijn bergschoen spontaan losliet na een kilometer. Giel bood nog aan mijn andere schoenen uit de auto te halen, maar dat vond ik onzin; het zou best gaan. Nou dat heb ik geweten; na nog een kilometer was de rest van mijn zool helemaal weg en voelde ik iedere steen. Dat zou leuk worden op de terugweg!

Bij de mijn aangekomen mochten we na een uitleg over hoe de mineralen zijn ontstaan 2 miljard jaar geleden blablabla na een minuut of 20 eindelijk zelf aan de slag. Daar kwamen we voor! Wel een rare mijn trouwens. Bij een mijn denk je aan een gat in de grond maar deze bevindt zich bovenop een 400 meter hoge heuvel. Dit heeft alles te maken met de ijstijden toen er tussen de twee en drie kilometer ijs op Scandinavië lag. Dat (schuivende) ijs verpulverde min of meer de naar schatting 4 kilometer hoge bergen waardoor de oeroude lagen met waardevolle mineralen boven kwamen te liggen. 

Genoeg verteld, we mochten zelf met een plastic strandzeefje en een pikhouweel aan de slag. Het is de bedoeling dat je in een ondiep gat stenen losbikt. Stenen waar paars aan zit doe je in het zeefje en dan spoel je ze af. Regel is alleen dat je maar één steen mee mag nemen en die moet in je handpalm passen. De rest wat je eventueel vindt, moet je inleveren. Met andere woorden: je betaalt €18 intree om je vervolgens in het zweet te werken voor de eigenaar van de mijn. Jaja, maar den kennen ze Jannie nog niet. Ik heb er ongezien een paar in mijn kontzak laten glijden. Giel vond er veel meer dan ik. Zijn mooiste vondst was een prachtig stuk rookkwarts, dat was dan ook de steen die hij meekreeg, maar omdat hij zo zijn best had gedaan kreeg hij er nog een amthyst bij. Ik werd ook gematst en mocht mijn twee stenen houden én kreeg er nog een ieniemiene stukje uit het mandje van Giel bij. En tja, toen Giel leuk stond te praten met die man, heb ik nog een mooi stuk sneeuwkwarts met een paarse punt van de grond gepakt en weggemoffeld. Ja ik weet het, ik ben echt erg....

Veel te snel naar mijn zin zat de tijd er al weer op. Je zou mij daar rustig een dag neer kunnen zetten maar dan wel graag met zo'n klein schattig shoveltje want ik heb nóg een lamme arm. En dan heb ik het nog niet eens over mijn voeten. We moesten nog 2, 5 kilometer teruglopen. Dat is gelukt al liep ik op het eind op alleen nog op mijn binnenzooltje.... desondanks hebben we ons uitstekend vermaakt en zijn mijn stramme spieren inmiddels alweer bijna helemaal tot rust gekomen in onze zweethut. Morgen vertrekken we naar onze volgende stop: Saariselkä. 

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Hester:
    6 augustus 2017
    Haha Jannie.. je bent inderdaad erg ;-)). Mooi verhaal en mooie plaatjes! Ik mis alleen de foto van de buit?