Urenlang wachten voor de tunnel en een ‘dodemansrit’ naar Genua

Vroeg wakker geworden vanochtend; om 6:40 uur (!) Heerlijk geslapen op onze zolderkamer en lekker rustig aan gedaan, we hoefden immers maar iets van 400 kilometer. Na een heerlijk ontbijt zijn we om 9:00 uur vertrokken. Het plan was om vroeg in de middag in Genua te zijn zodat we de hele middag nog hadden om iets van de stad te zien. Dat liep alleen een beetje anders. Na pakweg een uur reden we de file voor de Gotthardtunnel in en op de radio hoorden we dat er 11 kilometer file stond. De vertraging bedroeg meer dan twee uur pfff. Tja en dan kun je weinig anders doen dan geduldig wachten tot je verder mag. Een alternatief was er namelijk niet want alle bergpassen waren gesperrt. 

Wachten is irritant maar wordt pas echt vervelend als je heel nodig plassen moet. Als je dan eindelijk na dik twee uur naar de wc mag, voelt dat als een cadeautje; wat kan plassen lekker zijn! Verder ging de reis richting Milaan en tweehonderd kilometer lang was er geen vuiltje aan de lucht; radio aan (weer lekker vals meezingen) en genieten van het landschap dat vooral uit landbouwvelden en oude vervallen boerderijen bestaat. Het viel ons op dat je hier zo weinig vogels ziet. Af en toe een kraai of een verdwaalde duif. Dat is in Nederland heel anders; daar kun je onderweg duizenden ganzen alleen al zien. Hier is het landschap vooral leeg.

We verlieten de A2 en reden verder over de A7 naar Genua. Wat een verschrikkelijke weg; het is net een circuit. De ene haarspeldbocht na de andere, er zit niet één rechte kilometer in. De weg slingert zich door een - op zich - prachtig heuvellandschap, maar de vangrails zijn dusdanig hoog dat je daar maar erg weinig van meekrijgt. En dan al die bochten! Als Giel naar de linkerbaan ging om in te halen, hield ik mijn hart vast. Ik hou van stevig doorrijden maar dit was zelfs mij te gortig en dan reed hij nauwelijks harder dan 80! 

Blij dat we in Genua waren, maar nu moesten we nog naar de boot. De haven is groot en er varen een stuk of zes rederijen op Genua. Je kunt er bijvoorbeeld naar Tunesië, maar ook naar Sardinië, Corsica, Sicilië en naar Livorno. We zagen onze geest al dwalen en onszelf terechtkomen op de verkeerde boot. Maar dat viel mee. Nadat twee Italianen uitgebreid onze bevestigingsmail (in het Nederlands) hadden bestudeerd, werd er een sticker met ‘Palermo’ erop op onze auto geplakt en werden we doorgestuurd naar een loket waar een bazig Italiaans mannetje riep dat de signorina toch vooral in de auto moest bljven zitten en Giel in zijn beste Engels (en dat is niet best) het woord deed. Maar alles klopte en binnen een minuut hadden we de kaartjes voor onze auto, onze hut én de vouchers voor het eten aan boord in ons bezit; een hele opluchting.

Inmiddels was het al half zes, maar dat geeft niet. We hebben lekker rondgelopen en even wat rondgekeken in de passagiesterminal annex shopping center. De laatste berichten zijn dat onze boot over 20 minuten binnenkomt en dan gelost wordt. Wij omstreeks half negen aan boord mogen en om 23:00 uur vertrekken. Het eerste wat we aan boord gaan doen, is een borrel nemen!