Jarige Giel heeft goudkoorts!

Suomen Latu Kiilopaä is een accommodatie die volledig gericht is op actieve sportievelingen. De hele dag zie je hier hikers, mountainbikers of gewoon wandelaars in uiterst sportieve, fluorescerende outfits voorbijtrekken. Ik heb nog niemand in een gewone spijkerbroek gezien, behalve Giel. Al die sportievelingen die met een gids 20 kilometer gaan hiken door het Urho Kekkonen National Park zijn zó ontzettend wat wij niet zijn.... Het was dan ook niet aan ons besteed, meedoen met de georganiseerde wandeltocht vandaag en terwijl wij vanochtend aan onze gebakken eieren met spek zaten, trokken de sportievelingen en andere healthfreaks (met waarschijnlijk een schaaltje muesli met biologische yoghurt achter de kiezen) in kleine groepjes langs het raam van onze wilderness cabin oftewel boomstammenhut. 

Nee, de jarige Job en ik hadden andere plannen, om preciezer te zijn, wij hadden goudkoorts! En dus gingen wij op pad naar het Tankavaaran Kultakylä oftewel het Tankavaara Gold Village. We hebben eerst het goudmuseum bezocht en daarna gingen we na een korte instructie zelf aan de slag. Rubberlaarzen aan en gewapend met een aluminium goudpan, een soort platte schaal waar een grote schep zand in werd gestort, zochten we een plekje op een bankje dat amper 4 centimeter boven het water uitstak. Da's best link, balanceren met je schaal terwijl je van alle kanten wordt belaagd door muggen! En dan is het de kunst om alle rotzooi uit je schaal weg te spoelen, net zo lang totdat je heel fijn zwart zand overhoudt. Dat zand is feitelijk ijzererts en samen met het goud zijn dat de zwaardere bestanddelen die onder in je schaal blijven zitten. Geloof me, het valt allemaal nog niet mee, zeker niet als er - terwijl jij je handen vol hebt - muggen in je nek, op je hoofd en op je armen gaan zitten. Ze steken dwars door je kleren heen en je wilt natuurlijk niet je schaal laten vallen.

De minuscule korreltjes goud die we hebben gevonden - nog een hele kunst om die in een klein buisje te stoppen want ze zijn amper te zien met het blote oog, mochten we meenemen. Ik denk dat we met z'n tweeën 10 korreltjes hebben gevonden; helaas geen 'nuggets'. Er werd ons gezegd dat 1000 van die korreltjes 1 gram zijn, wat inhoudt dat wij gezamenlijk 0,01 gram hebben gevonden. Woohoo! Toch was het heel erg leuk om te doen, echt een aanrader!

Daarna moest ik natuurlijk naar het winkeltje dat - echt niet te geloven -onbemand was! Prachtige stenen, buisjes met goud, fossiele dinotanden, er lag van alles en je werd geacht om geld in een soort brievenbus te doen. Eigenlijk net zo als dat gaat bij de boeren thuis die bloemen verkopen langs de weg. Echt ongelooflijk! Oke, er hing  een camera maar ik had rustig van alles mee kunnen jatten. Ik ben nog nooit zo in de verleiding geweest moet ik bekennen. Uiteindelijk heb ik een amethyst gekocht en netjes betaald en toen ik vond dat ik dan ook wel een ander steentje gratis mee mocht nemen, werd ik door Giel min of meer meegesleurd naar het café waar ze gelukkig lekkere appelcake hadden.

Daarna zijn we nog even op de berg (nou ja berg, meer een heuvel eigenlijk) in Saariselkä geweest. Prachtig uitzicht, ware het niet dat het vandaag een beetje somber weer was. Dan maar weer terug naar onze hut. Op de terugweg nog een foto gemaakt van de glazen iglo's die je 's winters kunt huren en waarin je dus vanuit je bed het noorderlicht kunt zien. Dat lijkt ons zó gaaf. Overigens geeft onze noorderlichtapp elke avond aan dat de kansen om aurora borealis te zien erg groot zijn. Hoe dan? Als het gewoon niet echt donker wordt. Nee, voor het noorderlicht zullen we nog een keertje terug moeten komen.

Morgen hebben we 440 kilometer voor de boeg en reizen we verder naar het einde van de wereld, de Noordkaap.