Een spectaculair uitzicht, rotondes in een tunnel en de bijzondere ontmoeting met Lone

Een verplicht nummer voor wie als toerist im Tromsø komt, is de Fjellheisen kabelbaan. De kabelbaan brengt je binnen een paar minuten naar 420 meter hoogte en vanaf dit bergstation heb je een fantastisch uitzicht over de stad en de omgeving. In de verte zie je de Lyngen Alpen waar zelfs nu in augustus nog steeds plekken met sneeuw te zien zijn en dichterbij, recht voor je ligt Tromsø op een eiland. Twee grote bruggen verbinden de stad met het vasteland. Natuurlijk hadden we het weerbericht bekeken en het zou in de ochtend goed weer zijn. Voor de middag was regen voorspeld. Eenmaal boven bleek er van het weerbericht weinig te kloppen en regende het pijpestelen. Gelukkig klaarde het ook weer op en konden we uitgebreid van het fantastische uitzicht genieten. 

Vervolgens stond de beroemde IJskathedraal op ons lijstje. Daar aangekomen bleek de kerk tot 15.30 uur gesloten te zijn omdat er een begrafenis was. Nou ja, dan maar niet. Een rondje door de stad rijden dan maar. We kwamen al snel in een tunnel terecht. Op zich niks bijzonders in Noorwegen, we zijn al in heel veel tunnels geweest. Maar dit is een heel tunnelsysteem hier in Tromsø. Op een gegeven moment moesten we rechtsaf. Hoezo rechtsaf in een tunnel? Bleek er een rotonde te zijn. Kruisingen met rotondes in tunnels dus. Dat hadden we nog nooit gezien. Verder hebben we vrij doelloos door de stad geslenterd en bleken we vrij snel uitgekeken te zijn. Veel winkels met dure souvenirs, veel kappers en heel veel eettentjes en bars. Ach het was mooi weer en een ijsje op een plein - je bedient zelf de ijsmachine en rekent het gewicht af bij de kassa, volgens het principe van schepsnoep - gaat er altijd in. 

Voor de avond stond een excursie gepland: Sami experience met bidon soepdiner. We wisten niet zo goed wat we hiervan moesten verwachten en gingen naar een kamp een kilometer of 15 buiten de stad. Bij het kamp werden we allerhartelijkst ontvangen door Loni, een roodharige Sami met blauwe ogen. We waren de enige gasten en wat een unieke belevenis was dit. We voelden ons geen toeristen maar gasten en tegen de tijd dat we weer weggingen waren we vrienden geworden. De excursie zou 1,5 uur duren maar dat werden er meer dan drie. Lone nam alle tijd voor ons; vertelde over haar volk, de Sami hun geschiedenis en hun rendieren.  Lone is een sjamaan, een bijzonder mens en we vonden het allebei een voorecht om haar te leren kennen. We hebben geleerd hoe we lasso's moeten gooien, overheerlijke rendiersoep gegeten, koffie gedronken en ze heeft ons bijzondere Sami-kleding laten zien en de betekenis van de kleuren en versierselen uitgelegd. Tenslotte heeft ze ook nog voor ons gezongen: de traditonele Sami-zang, de joik. Een joik is een lied zonder woorden. Een joik zing je met je ogen dicht en het gaat om het gevoel. Ik kan het moeilijk uitleggen. Een joik over de zon die na een lange poolnacht voor het eerst weer boven de horizon verschijnt is een vrolijke melodie en je voelt gewoon de zon. Het was bijzonder. Wij zaten daar met z'n tweeën en Lone zong voor ons. Het voelde niet raar of zo, de sfeer was heel speciaal.

Toen we uiteindelijk weggingen werden we door Lone op beide wangen gezoend alsof we haar al jaren kenden. Het voelde niet nep maar heel echt. Mochten we ooit in de winter nog eens terugkomen in Tromsø voor het Noorderlicht, dan gaan we zeker weer langs!