Alta - Tromsø en waarom een reis van 430 kilometer 9 uur duurt...

430 Kilometer hadden we vandaag af te leggen. Geen onoverkomelijke afstand. Valt best wel mee. Uurtje of vijf maximaal. Tuurlijk, als je over snelwegen rijdt en één keer - halverwege of zo - een pauze neemt van een kwartiertje. Hoe anders is dat hier! We waren Alta nog maar net uit of het was al raak: stoppen Giel. Hier. Nu! Onze reis vandaag voerde ons bijna helemaal langs een aantal fjorden. Hemelsbreed valt de afstand Alta-Tromsø wel mee, ware het niet dat de enige plekken waar wegen zijn, de randen van de fjorden zijn. En dus rijd je het viervoudige. Voeg daarbij de spectaculaire uitzichten over vaak rimpelloze fjorden waardoor elke lucht en berg prachtig weerspiegeld worden; ik kan er geen genoeg van krijgen. En daarom hebben we minstens 50 fotostops gemaakt vandaag en heb ik ruim 600 foto's geschoten. 

Toen Giel vanochtend de spullen naar de auto bracht, regende het en we waren bang dat het een grijze sombere dag zou worden, maar niets was minder waar. De zon ging schijnen en in de lucht waren alleen maar vriendelijke wolken te zien. En dus heb ik er vrolijk op losgefotografeerd. Na een paar uur zijn we gestopt bij wat Sami (de oorspronkelijke bewoners van Lapland) winkeltjes om te kijken of we nog wat leuks konden scoren. Ze hadden veel spullen die van rendierhuid waren gemaakt en ook prachtige huiden. Die konden we niet laten liggen en we hebben een prachtig exemplaar gescoord voor de helft waarvoor we ze in Finland hadden gezien. Betalen kon bij het in Sami-klederdracht gestoken vrouwtje in Noorse Kronen, Euro's maar ook gewoon met Visa. Geen probleem. In haar winkeltje heb ik nog een gave bontmuts gepast van wit rendierbont. Wie wil zien hoe ik eruit zie met halflang haar moet straks mijn nieuwe profielfoto maar even checken! Ik heb hem overigens toch maar niet gekocht. 

En verder ging de tocht. Het weer veranderde en het werd grijzer, maar mooie plaatjes waren er desondanks in ruime mate te maken. Wat een dag, we hebben ervan genoten. Niet in de laatste plaats van de tussenstop in een Noors café waar ze overheerlijk gebak hadden wat niet geserveerd werd met slagroom maar met een enorme toren softijs. Errug lekker. Of van de zoveelste kudde rendieren op de weg. Ik heb nog heel hard geroepen dat hun vermiste neef achter in onze kofferbak lag maar daar waren ze niet van onder de indruk; ze bleven stokstijf midden op de weg staan. Verder heeft Giel nog in de sneeuw gestaan, daar had hij het al dagen over en voor de foto hoefden we gelukkig niet eerst tegen een berg op te klauteren.

Uiteindelijk bereikten we onze volgende stop: Tromsø. De stad wordt ook wel het Parijs van het noorden genoemd. Het schijnt een trendy stad te zijn. We blijven hier twee nachten en hebben dus voldoende tijd om uit te vinden of deze bewering klopt.