Dag 4: over wildplassen, fotografie op de Lofoten en Aurora-chasen

Na alle belevenissen van gisteren hadden we besloten om uit te slapen. Daar kwam alleen weinig van want we werden op tijd wakker met een stralende zonsopkomst. Tweede mooie dag op rij, dat was al meer dan we verwacht hadden. Uit de veren dus, ontbijten, fototas pakken, warm aankleden en op weg. We besloten om vandaag naar Reine - het meest fotogenieke plaatsje op de Lofoten - te rijden. Met onderweg natuurlijk veel fotostops. 

Plan was om in ieder geval een paar stranden aan te doen. Zo had ik gelezen dat het strand van Uttakleiv erg mooi is en daar wilde ik wat dingen uitproberen qua fotografie. Bij het strand stond echter een gure wind; het voelde als -20 en we wisten niet hoe snel we weer rechtsomkeert moesten maken. Temeer omdat de aanwezige wc pas weer in juni of zo open zou gaan en ik het bij die temperaturen echt niet zag zitten om in het wild met de billen bloot te gaan. Dan hebben mannen het toch echt een stuk makkelijker. Nee, dan maar een stukje terug; naar Haukland, waar een klein beekje uitkomt op het strand en ik achter een stuk door de laatste storm afgekalfd zand toch kans zag even snel te plassen. Gadeslagen door een stuk wat drones, dat wel, maar ach, wie kent mijn kont in Keulen... 

Veel landschappen gefotografeerd met karakteristieke huisjes. Die huizen zijn er voor het overgrote deel in drie kleuren: rood, geel en wit. Er is ons verteld dat vroeger de kleur waarin je huis was geschilderd aangaf hoe rijk je was. De traditionele Noorse vissershuisjes (rorbuer) zijn donkerrood. Dat was de goedkoopste verf die gemaakt werd van visolie vermengd met bloed. Was je wat rijker, dan kocht je gele verf en de echt welgestelden schilderden hun huis wit. Er waren natuurlijk altijd valsspelers die de voorkant wit of geel schilderden en de achterkant rood. Dan leek het toch nog wat.  

Iets anders dat ons is opgevallen: voor elk raam hangt of staat een lampje wat dag en nacht brandt. Een soort van kerstversiering maar dan het hele jaar door. En als we het toch over dingen hebben die ons zijn opgevallen; vliegtuigstrepen, die thuis bijna iedere lucht verpesten, ontbreken hier. Daar staat tegenover dat hier alle elektriciteitsdraden bovengronds te vinden zijn. Stop je op een mooie plek dan staan er palen en hangen er draden of kabels en is het zoeken naar juist dat plekje waar je geen storende draden door je beeld hebt lopen.  

De Lofoten zijn een waar paradijs voor landschapsfotografen en je komt voortdurend mensen tegen langs de weg gewapend met statieven en camera's. Hele groepen die vervoerd worden in busjes en praktisch iedere parkeerplek - en daar zijn er niet zo veel van - bezetten. Zo'n georganiseerd fotoreisje of -workshop kost al gauw zo'n € 160 per dag of € 500 voor een paar dagen. Voor dat geld kun je echter 10 dagen een auto huren en dan ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt. 

Tegen de tijd dat we bij Reine aankwamen, was het al een beetje (te) laat. De zon ging al bijna onder en we moesten ons haasten om dezelfde foto's als anderhalf jaar geleden te kunnen nemen. Het leek ons leuk om die dan straks naast elkaar te kunnen leggen: zomer en winter in Reine. Maar het is allemaal gelukt en we besloten om terug te rijden richting Svolvaer. Onderweg in Leknes hebben we wat gegeten en inmiddels was het alweer helemaal donker, maar wat belangrijker was: helemaal helder. Geen wolkje te bekennen, afgezien van wat hoge sluierbewolking. En dus sloeg de noorderlichtkoorts in alle hevigheid toe. Het plan was om terug te rijden naar Svolvaer en dan vervolgens door te rijden naar de plek waar we de dag ervoor waren met de Aurora-chasers. 

Het liep alleen anders, na zo'n 25 kilometer was ik ervan overtuigd af en toe wat kleur aan de lucht te zien en dus moest er met spoed een plek gevonden worden met vrij zicht naar het noorden. Ik herinnerde me een plek van de dag ervoor en dus gingen we ervoor. En wat een mazzel hadden we! Bij de bewuste plek aangekomen, zagen we een duidelijke lichtgroene boog in de lucht boven de berg, dus hup camera pakken, statief neerzetten en schieten maar. In alle haast was ik vergeten de camera echt scherp te stellen. Beetje jammer! Net zo snel als het noorderlicht gekomen was, verdween het weer en Giel hield het voor gezien en ging terug naar de warme auto. Het was namelijk -10 en over de gevoelstemperatuur wil ik het niet eens hebben! Maar ikke niet, al zouden mijn vingers eraf vriezen, no way dat ik mijn missie zo snel al zou opgeven!! Lady Aurora kwam gelukkig terug en tijdens de kleine pauze had ik ontdekt dat de eerste foto's onscherp waren. Tegen de tijd dat ze terugkwam, was dat probleem opgelost en kon ik het betoverende verschijnsel naar hartenlust op de gevoelige plaat c.q. chip vastleggen. Wat een geluk! Het duurde overigens beide keren maar een kleine 10 minuten en het valt niet mee om noorderlicht vast te leggen. Net als je je camera naar het noordoosten hebt gericht, verschijnt er een groene vlek links van je en omgekeerd. Je werkt bovendien met lange sluitertijden en kunt dus niet zo snel reageren als je zou willen, maar hé, het is gelukt. Noorderlicht kan van de bucketlist af al hopen we niet dat het bij deze keer blijft; het zou leuk zijn als we het volgende week misschien nog een keer te zien krijgen. 

Teruggekomen bij het hotel zagen we wederom groen in de lucht en we hebben nog wat gezien vanaf ons balkon. Wat een topdag al met al. Na een paar borrels op de goede afloop hielden we het voor gezien en zijn we bekaf maar zeer voldaan na weer zo'n lange, maar mooie dag ons bed in gekropen.