Dag 9: over een vaartochtje, een ritje op een buggy en een fenomenaal uitzicht
We hebben inmiddels afscheid genomen van ons huis op de Etna, de aanwezige katten en signora Nina en zijn 's ochtends naar Milazzo gereden. Onze auto blijft hier twee dagen in een bewaakte garage staan en met alleen een trolley en twee rugzakjes zijn we doorgereisd naar Panarea. Panarea maakt deel uit van de Eolische eilanden, een vulkanische eilandengroep die rechtsboven Sicilië ligt. We werden met een shuttlebusje naar de haven gebracht. Daar hebben we geluncht met een Siciliaanse specialiteit: Arancini. Arancini zijn gefrituurde rijstballen met een puntje. Ze zijn er met allerlei vullingen, in ons geval was het met vlees en tomaten.
Het weer is prachtig en de zee is blauw. Een vaartochtje op een veerboot is dan ook geen straf. Het enige vervelende is dat ze hier nog steeds heilig in mondkapjes geloven en ik kreeg de opdracht de mijne (een simpele) om te ruilen voor de medische variant pffff. Daarna konden we de Eduardo M op, een draagvleugelboot van Liberty Lines die ons in anderhalf uur naar Panarea bracht. De boot maakte nog een korte tussenstop bij Lipari, het grootste eiland van de archipel om ons daarna af te zetten op Panarea.
Na ingecheckt te hebben bij hotel Oasi, werden we met een (golf)buggy naar ons huisje bovenop de heuvel gebracht. Op Panarea rijden geen auto's. De vervoermiddelen hier bestaan uit buggy's, tuktuk's en scooters. De straatjes op het eiland zijn maximaal twee meter breed en iedereen racet er vrolijk op los. Panarea gaat prat op de schone lucht omdat er hier geen auto's rijden, maar je wilt niet weten wat voor gaswolken al die tuktuk's en scooters veroorzaken want alleen de buggy's zijn elektrisch. Maar goed, wij waren blij met de lift want alhoewel het hemelsbreed maar 600 meter is naar ons huisje, is dat wel bergop! Dus, scheuren maar met die buggy en wel goed vasthouden! (Voor wie het leuk vindt, er staat een video van dit ritje onder het tabblad video's.)
Ons onderkomen voor twee nachten is de Villetta Mandarino, een piepklein huisje hoog tegen de berg. We hebben het geboekt vanwege het fenomenale uitzicht. Want wie mij kent, weet zo langzamerhand wel dat ik iets met vulkanen heb en deze accommodatie biedt een werkelijk fantastisch zicht op de Stromboli. Het huisje overtreft onze stoutste verwachtingen. We hebben werkelijk nog nooit zo´n fantastisch uitzicht gehad.
Na een paar uur lekker op ons terras te hebben gezeten hebben we het rechtstreekse (steile) pad naar beneden genomen om een hapje te gaan eten in Da Pina, een restaurant dat ons was aanbevolen en naar verluidt één van de betere restaurants op het eiland is. 'Of we van vis houden?', werd er gevraagd. Zeker, maar wij vonden het lastig om een keuze te maken van de menukaart. Dat was geen probleem en dus kregen we een werkelijk verrukkelijk verrassingsmenu met vis! Als dessert waren er lavacakejes, semifreddo’s en met ricotta gevulde aarbeien. Echt heerlijk gegeten! Maar ja, dan moet je daarna wel de berg weer op, gelukkig hebben we het -met de nodige uithijgpauzes- gehaald.
We hebben tot slot van een fantastische dag nog een hele tijd buiten gezeten. Het is hier doodstil en aardedonker en de sterrenhemel is in één woord geweldig! En de Stromboli, die zogenaamde vuurtoren van de Middellandse zee? Die 'deed' het niet vandaag maar dat mag de pret niet drukken. Morgenavond maar eens proberen om foto's van de nachthemel te maken.
