Dag 7 en 8: over pech en geluk, regen en een autorit over de flanken van de Etna

Soms heb je pech, zoals wij een paar dagen geleden met de auto. Dat zorgde ervoor dat we veel tijd kwijt waren met het heen en weer rijden naar de garage. Tegelijkertijd hadden we ook weer het geluk dat hij binnen een dag hersteld kon worden. Onze bolide rijdt inmiddels weer als zonnetje, maar we waren er twee dagen op rij wel de halve dag mee kwijt. En dat was jammer want....

Er rijdt hier op 20 meter afstand van ons huis elke dag twee keer een klein boemeltreintje langs. Dat treintje hoort bij de Ferrovio Circumetnea, een spoorlijn van in totaal 110 kilometer die alle dorpjes en stadjes die rondom de Etna liggen met elkaar verbindt. De lijn is iets meer dan 100 jaar geleden aangelegd en is nog steeds in gebruik alleen niet meer voor 'modern' treinverkeer, maar als toeristentreintje. Het treintje rijdt niet harder dan maximaal 40 kilometer per uur en brengt je langs de mooiste plekjes in de omgeving. Dat treintje wilden wij wel een keer nemen, maar door de toestand met de auto kwam het er eerder deze week niet van. Gistermiddag zijn we daarom alsnog naar Riposto (het beginpunt) gereden voor meer informatie want de website van de Circumetnea is al twee jaar niet meer bijgehouden. Op het stationnetje van Riposto stond zo'n treintje met een paar mannen erbij. En eentje daarvan (jaartje of 55, verweerde kop, drie tanden in z'n bakkes) kon ons wel wat meer info geven: 'Het treintje vertrekt elke ochtend om 8.55 uur vanuit Riposto en rijdt dan in bijna 3,5 uur rond de Etna met als eindpunt Catania. Van daaruit moet je met de 'gewone' trein of een bus weer terug'. We moesten vanochtend om 8.30 weer ter plekke zijn om een kaartje te kopen en natuurlijk nog een espresso te drinken. Leuk! we hadden er helemaal zin in. Alleen.... weer terug op onze parkeerplek kwam diezelfde man eraan rennen, op zoek naar ons en wat bleek: de trein rijdt niet op 1 mei, dat is een vrije dag. Maar maandag konden we wel. Wat een pech, want maandagochtend reizen we door naar Panarea; geen treintje dus voor ons. En tegelijkertijd: wat een geluk dat hij ons dat nog even kwam vertellen, anders waren we vanochtend vroeg helemaal voor niks naar Riposto gereden en dan was de teleurstelling veel groter geweest. Niks aan te doen dus en daarom hebben we gisteravond maar weer flink wat wijn weggetetterd.

Toen we vanochtend wakker werden, was alles grijs. Het had geregend vannacht mét ook nog eens een flinke portie Saharazand en de lucht was helemaal grijs. De top van Etna was helemaal wit, daar had het dus gesneeuwd. Niet zo vreemd want die top is ruim 3000 meter hoog. Kortom, het weer was niet best vanochtend. Dat kun je pech noemen, maar ach, het kan gebeuren. Tegelijkertijd waren er prachtige wolkenluchten om te fotograferen. Toch weer een gelukje. Pech en geluk liggen dus soms heel dicht bij elkaar. Maar genoeg daarover; verwacht van mij geen diep filosofische zielenroerselen, ik ben meer van de luchtige schrijfsels.

Vanmiddag was het droog en we hadden het vermoeden dat er vanwege 1 mei wel eens veel meer dicht zou kunnen zijn vandaag, dus zijn we met de auto op pad geweest. We hebben de weg naar Etna Nord gereden, de Strada Regionale Mareneve. Een - overigens goed begaanbare - slingerweg met honderden bochten die je tot een hoogte brengt van bijna 1800 meter. Beneden was het een graad of 15; op het hoogste punt reden we in de wolken en was het afgekoeld tot een graad of 7. Terwijl je klimt, zie je het landschap veranderen. Het begint met loofbos, wat overgaat in dennenbomen en nog weer later worden het berken. Die dennenbomen en berken zijn uniek en vind je nergens ter wereld; alleen op de Etna. Af en toe maakte het bos plaats voor indrukwekkende lavavelden die het resultaat zijn van verschillende uitbarstingen van de Etna. Hoe meer begroeiing er is, des te langer geleden die uitbarsting plaatsgevonden heeft. Soms staat er tussen de lavavelden in een oud huis dat gespaard is en waarvan de eigenaren geluk hebben gehad. Kijk, ik vind het allemaal spectaculair en van mij mag ze vandaag nog uitbarsten, maar je piept anders als je huis er staat. Het was al met al wel een indrukwekkend gezicht. Leuk om te zien hoe er dan toch weer frisgroene, kleine dennenboompjes groeien op zo'n zwart lavaveld. 

Na afloop nog even een tussenstop gemaakt in Piedimonte Etneo. De winkels waren inderdaad dicht. Alleen de plaatselijke coffeeshop (jawel, zomaar in de hoofdstraat van een Italiaans dorp) en een paar bars waren open en in één ervan hebben we espresso gedronken en lekkere broodjes gegeten. Morgenochtend vertrekken we hier. We rijden naar Milazzo, waar we de veerboot naar Panarea nemen, één van de Eolische eilanden. Het wordt mooi weer en morgenavond om deze tijd kunnen we genieten van het uitzicht op de vulkaan Stromboli. Stromboli wordt ook wel de vuurtoren van de Middelandse Zee genoemd en ik hoop uiteraard dat ze haar naam eer aan zal doen.
Voor nu: arrivederci!