Dag 7: Van Svolvær naar Andenes

Vandaag zijn we verkast naar Andenes op het meest noordelijke puntje van het eiland Andøya, een rit van iets meer dan 200 kilometer waar we geheel volgens traditie maar liefst vijf uur over hebben gedaan. Dat laatste ligt overigens niet aan Giel´s rijstijl, maar aan het feit dat ik na iedere bocht ´stop!’ roep. Het is overigens ook niet mijn schuld want ik kan er niets aan doen dat de landschappen hier zo overweldigend zijn. 

Volgens de weersverwachting zou het vandaag de hele dag regenen en/of sneeuwen met behoorlijk wat wind. Dat laatste klopte wel maar met de regen en sneeuw viel het - afgezien van een paar joekels van buien - gelukkig heel erg mee. We hebben onderweg werkelijk alle soorten luchten gezien. Van diep donkergrijs tot stralend blauw en alles ertussenin. Verkeer is er nauwelijks in het ronduit desolate landschap en omdat er de hele tijd borden langs de weg staan die waarschuwen voor overstekende elanden hebben we voortdurend zitten speuren naar deze beesten. Niet gezien overigens; wel waren er onderweg zeearenden en jawel; rendieren. Giel zag ze het eerst en ging vol in de remmen toen hij ze spotte. Dus hup, raampje open om foto’s te nemen maar ze keken niet op of om. Totdat ik vrolijk ‘joehoe’ riep en de grootste van het stel min of meer verstoord mijn kant op keek. Sorry Rudolf, maar ik heb je wel vastgelegd voor het nageslacht.

Bij Andenes aangekomen, hebben we het stadje eerst even verkend voordat we naar ons appartement met de toepasselijke naam ‘Utsikten’ (uitzicht) zijn gereden. Er was zowaar een winkel open en dat betekende dat we voor de verandering een keer konden koken vanavond. Ons appartement ligt 20 meter van zee en doet zijn naam echt eer aan. Mochten we het geluk hebben dat het tijdens de komende drie avonden een keer helder is, dan kunnen we vanuit onze woonkamer eventueel het noorderlicht zien. Maar of het zover komt, is maar zeer de vraag. Het weer belooft namelijk niet veel goeds. Afgezien van het noorderlicht hopen we dat de slecht-weer voorspelling afzwakt, want we zijn naar Andenes gekomen voor een walvissafari en als het te hard waait, gaat dat feest niet door en gaan we misschien toch nog naar een huskyfarm. Dat wordt dan wel lachen want de sneeuw is bijna helemaal verdwenen en het schijnt dat ze de honden dan karren (met wielen dus) laten trekken. Ik zie het al helemaal voor me. 

Andenes vertoont overigens een grote gelijkenis met Den Helder. Het ligt net als onze marinestad ergens aan het einde van de wereld. In Den Helder kom je als toerist om de boot naar Texel te pakken; hier pak je een boot om naar walvissen te gaan kijken. Het waait hier net zo hard - op dit moment is het bar en boos en giert de wind werkelijk om het huis - en als ik door mijn slaapkamerraam naar buiten kijk, zie ik - echt waar - de tweelingbroer van de Lange Jaap, de vuurtoren van Den Helder.

Dat gezegd hebbende, nemen we nog een borrel en wensen we jullie alvast welterusten.