Dag 3 en 4: over het leven aan boord en autorijden op Sicilië

Op een veerboot kom je helemaal tot rust. Als je tenminste niet te veel let op de mevrouw die ongeveer elke 10 minuten iets omroept 'Attenzione prego, bla bla bla'. Eerst uitgebreid in het Italiaans en daarna volgen nog kortere versies van het verhaal in het Engels, Frans en Duits. Die laatste drie talen zijn vrijwel onverstaanbaar, de Italiaanse versie is nog het beste te begrijpen. Om 08.00 begint ze te vertellen dat het restaurant open is voor het ontbijt. Die boodschap wordt tot 10.00 uur nog een keer of vier herhaald. Daarna komen achtereenvolgens de meldingen over het café dat geopend is, dat er geluncht kan worden, dat je je hut moet verlaten en dat de shop open is. Volgens ons verdienen ze vooral met de shop hun geld want tot 10 minuten voordat we aanmeerden in Palermo werden we gemaand om toch vooral naar het winkeltje te gaan. Tussendoor zijn er dan nog de meldingen dat het verplicht is om mondmaskers te dragen. Een regel waar niemand zich aan houdt, of maar half.

Maar goed, totdat de boot aanmeerde hebben we ons opgehouden in de lobby en heb ik zitten breien. Mijn trui oogstte veel bewondering, maar er iets over uitleggen aan mevrouwen die geen Engels, Frans, Duits of Nederlands spreken, is best nog lastig. Zelfs met Google translate.
Eenmaal van de boot af moesten we dwars door Palermo heen en we hadden weer flashbacks van 4 jaar geleden. Het is nog steeds een ongeorganiseerde bende qua verkeer. Auto's motors en scooters komen luid toeterend van alle kanten. Stoppen midden op de weg en de bestuurders zijn nooit geslaagd voor een theorie-examen pfff.

De reis naar ons huis in Piedimonte Etneo verliep verder voorspoedig. Nina, de eigenaresse van 'ons' huis, herinnerde zich ons niet meer wat we haar niet kwalijk namen. Ze spreekt geen woord over de grens maar ik vertelde haar met behulp van de 10 woorden Italiaans die ik ken én Google dat we weer terug waren van quattro anni geleden. Nina vertelde dat haar man Philippo er niet meer was sinds vorig jaar september en schoot helemaal vol. Dus toen stonden we daar alle drie met ogen op sap.
Het huis is precies zoals we het ons herinneren alleen zijn de katten nu brutaler en houden ze de wacht op ons dakterras. De Etna die je vanaf het terras kunt zien, staat er nog steeds en ze produceert rookpluimpjes. Iets meer mag wel van mij, maar misschien komt dat nog, wie weet.

Heerlijk geslapen vannacht en vandaag (27 april) een rustig dagje. Het is vandaag pakweg 21 graden en zonnig. Vanmiddag besloten we om een rondje te gaan rijden om de Etna. Dan kom je door allerlei leuke plaatsjes. Alles ging goed totdat we besloten van de hoofdweg af te gaan. De route binnendoor ging over weggetjes (lees karresporen) die steeds smaller werden. Met kuilen, hobbels en af en toe zo steil dat het ronduit eng was. Overal ligt vulkanische as van de laatste uitbarsting en daar glijden de banden zo lekker overheen (niet). Ruimte voor eventuele tegenliggers was er niet en al slippend, met het zweet op de bovenlip, hebben we het uiteindelijk gered. Een goede les voor een volgende keer: neem géén 'witte' weggetjes op de kaart. Pak alleen de gele en luister vooral niét naar je navigatie.

Het landschap is overigens prachtig. De hellingen van de Etna staan vol met bloeiende amandel- en pistachebomen in ommuurde veldjes. die muurtjes zijn allemaal van lavastenen gemaakt want die zijn er uiteraard in overvloed. Het is een landschap van oude verweerde lavavelden met heel veel bloeiende planten deze tijd van het jaar. Vooral de wilde venkel, met z'n gele bloemen, is prachtig.
Nu zitten we met een borrel en Siciliaanse gedroogde worst (met venkel, lekker!) bij te komen op ons terras. A presto!